Dinsdagavond weer volleybalavond. Nog maar net volle maan op de kalender gepasseerd, verwachtten we ons wel aan bijzondere gebeurtenissen. Nee, niet dat we daarbij, in ons team tenminste, dachten aan weerwolven of aan gynaecologische verschijnselen, maar er moest en zou iets gebeuren na vorige week.
Dat wij toen ons zelf niet waren en vooral tegen ons zelf speelden heeft de smadelijke nederlaag van vorige week wel overduidelijk gemaakt. Dat het daarmee geen geapprecieerd verjaardagscadeau voor onze aanvoerder was moge duidelijk zijn. De geëerde columnist heeft hem vervolgens nog even fijntjes gefileerd, waarvoor nu onze hartelijke dank: we hadden slechts een kleine toespeling op zijn leeftijd nodig om hem voor deze wedstrijd op scherp te zetten.
Overigens laten we zijn uitspraak dat” betreffende columnist beter kan schrijven dan dat hij kan volleyballen” volledig voor zijn eigen rekening.
In een poging om onze aanvoerder nog wat extra moed in te spreken gaf een van de ploegggenoten aan vorige week voor de wedstrijd nog aan het hardlopen te zijn geweest, vandaar wellicht zijn wat mindere prestatie in de wedstrijd. Een overenthousiaste ploeggenoot, die daarna riep dat onze aanvoerder altijd gaat hardlopen en dus……., leverde wellicht niet de meest bemoedigende opmerking. Het was duidelijk Ronald stond op scherp, de overigen hadden gelachen en waren dus hun spanning kwijt.
Twee sets lang heeft het gewerkt en in die periode zat het netengeltje ook aan de voor ons goede kant van het net. We hadden de juiste engelenkaarten getrokken : we speelden met hartstocht en innerlijke orde. Er is nog Hoop.
Ten aanzien van de innerlijke orde is me deze avond trouwens opgevallen dat de mannen van Hermandad bij menige aanval van de tegenpartij toch een gebrek aan orde lieten zien. De lange armen van Mark ten spijt was hij soms een eenzame Don Quichotte vechtend tegen windmolens. Daar waar verwacht mocht worden dat de linies gesloten bleven was niet altijd het geval. Of dat wijken van zijn linies een gevolg was van een onjuiste inschatting van de situatie, dan wel mogelijk een zaak van insubordinatie of anders gebrekkige aansturing is nog voorwerp van nader onderzoek. Helder was wel dat nog niet alle lessen van Haaren klaarblijkelijk zijn geleerd.
In het kleedlokaal later wel een leerzaam moment. Toen een niet nader genoemde speler aan een aantal van zijn ploeggenoten de vraag stelde “ Is speler X de zoon van……”kreeg hij onmiddellijk van 4 eenstemmige ploegmakkers het antwoord “ Het is zeker een zoon”. Platgeslagen door zoveel parate kennis bij zijn ploeggenoten heeft de vragensteller het niet aangedurfd nog verdere vragen te stellen..
Een laatste observatie van deze avond is dat in de Cantina het gezelschap van bier – en energiedrank drinkers is uitgebreid met een whisky-gezelschap. Dat Tonni niet gekozen heeft voor merken met namen als Black Label of Black and White is wellicht uit strategische overwegingen.
Mijn verwondering betreft niet zozeer de keuze van het merk maar het feit dat ik bij de gebruikers eerder een associatie had aan witte rum, tropische stranden, wuivende palmen en hartstocht. Wellicht dat ons koude klimaat hen naar de Schotse Hooglanden heeft verjaagd. Hoe dat inwerkt op de hartstocht …….? Overigens om deze klanten te bedienen moet Tonni zijn glasservies nu nog uitbreiden met de gepaste glazen.
Het was weer een leerzame avond, jammer dat mijn hartstocht kaart voor deze avond toen wel was uitgewerkt.
Nederbelg.